Van rust naar Madness in Hong Kong

Hong Kong, een mooie stad in leven. Overal waar je kijkt is leven en zijn er mensen te vinden.
Je bent er echt nooit alleen. Waar je ook heen gaat,waar je ook naar kijkt zijn mensen te vinden.
Je kunt dus zeggen dat je nooit alleen bent en dus erg sociaal door het leven gaat? Niks is minder waar...

Ik denk dat wanneer je op een bepaalde grootte van masaalheid bent gekomen,de masaalheid die je in Hong Kong ziet,je dan ook de kans hebt het averechtse te krijgen. Van Sociaal naar asociaal of beter gezegs,:vervreemding van elkaar.

Veel mensen in Hong Kong voelen zich alleen. Daar durf ik mijn geld op in te zetten. Ook al ben je hier niet alleen. Zo voelen de mensen zich wel. Ik heb het in mijn vorige keren dat ik in Hong Kong was ook al gezien. Mensen zijn alleen maar met zichzelf of de naaste familie bezig tijdens hun bezigheden over de dag gezien. Dit doen ze wanneer ze samen zijn met familie of doen dit als ze onderweg zijn d.m.v. het gebruik van mobiele telefoons en sociale media.
Veel mensen,jongeren maar ook zeker de ouderen, hebben hier een smartphone. Die hebben we in Nederland ook allemaal,maar hier is het toch op een ander niveau. Ik heb ouderen gezien die elektrische apparatuur bij zich hadden waar ik zelfs geen weet van heb wat het precies is of wat het doet. Alsof de technologie hier een stuk verder is of in ieder geval een stuk toegankelijker. Iedereen heeft een smartphone en weet deze te gebruiken.

Vandaag heb in er eens goed op gelet. Wat doen de mensen nu met de smartphone?

Waar je ook kijkt of loopt. Mensen lopen met de smartphone in de hand. Voor een telefoongesprek, het lezen van het nieuws met in de andere hand een broodje,dimsum snack of wat te drinken of ze gebruiken de mobiel voor spelletjes. Ik heb tijdens een metroritje volledig kunnen zien hoe een vrouw van rond de 50 een level Candy crush heeft uitgespeeld en een andere man speelde een apart rekenspelletje waarbij hij blokjes aan het schuiven was.
Moet ook eerlijk bekennen dat sommige spelletjes er erg leuk uitzagen. Ik zou bijna zelf willen beginnen.
Vandaag heb ik hier een aparte foto van gemaakt. Deze zal ik zodra ik klaar ben uploaden.

Op de foto kun je verschillende mensen van verschillende leeftijden zien. Ze stapten alleen de metrokar in en zullen ook alleen de metrokar verlaten. Wat ze met elkaar gemeen hebben is het feit dat ze een smartphone in hun handen hebben met daarop een spelletje. Wie weet spelen ze,zonder het te weten, een spelletje tegen elkaar?

Is hier nu iets ergs van te vinden? Hierin blijf ik even in het midden,want ik weet zelf ook hoe ik met mijn mobiel omga wanneer ik in Nederland ben. Toch viel het me op. Niet alleen nu,maar ook mijn vorige keren dat ik in Hong Kong was.

Maar wat wel erger is geworden in mijn ogen in vergelijking met de vorige keren in Hong Kong?
De mensen die het niet meer aankunnen. Die niet zijn opgewassen tegen de snelheid waarin in het tegenwoordig Hong kong wordt geleefd,maar ook wellicht niet goed worden van alle straling,hectiek of de stimulansen die hier in Hong kong een rol spelen.

Tijdens mijn overstap in metrostation Mong Kok van de ene lijn naar de andere lijn (de groene maar de rode) gebeurde het.
Mensen krioelen door elkaar als in een mierenhoop. Iedereen let op zichzelf. Van haastige orde naar stille verbazing.
Een kreet! Een mannenstem, een schreeuw..
Wat was er aan de hand? Mensen om me heen rukken zich los van hun telefoonscherm en stoppen om te kijken. Het was meteen duidelijk voor me uit welke richting de kreet kwam,maar een persoon kon ik niet zien.
"Sla me dan! Iemand! Sla me maar! Maak me dood!" werd er hard in het chinees geroepen.
Mensen begonnen langzaam in de richting van het geluid te lopen. Ik vermoed niet om de wens tot vervulling te brengen,maar om de sensatie van het onverwachtse?
Ik liep langzaam door naar waar ik naar op pad was. De rode metrolijn om mijn reis te vervolgen. Dit was een verdieping lager.
In de verte hoorde ik de mannenstem nog steeds schreeuwen. Ik hoorde haastige voetstappen,gerinkel van eem grote bos sleutels en gepraat door een walkietalkie. Een man van de MTR rende in de richting van het geluid.

Beneden stond de metrokar al met open deuren. Ik stapte in om mijn normale haastige leven in Hong Kong te vervolgen. Nog voor de metro de deuren sloot zag ik een man van de MTR de roltrap afrennen om al pratend door de walkietalkie met behulp van zijn collega's de schreeuwende man in te sluiten.
Wat er verder met de man gaat gebeuren weet ik niet. Dat zal voor mij altijd een vraag blijven.

De metro deuren sluiten zich en de metro beweegt zich voort. Zo gaat ook het leven in Hong Kong door.
Velen zullen snel weer met hun aandacht bij hun telefoonscherm zijn en wellicht vergeten dat er een man in nood was vanmiddag.
Maar ik niet. Ik blijf toch even stilstaan bij deze onbekende man die wellicht nog onbekender zal.worden?

We zullen het nooit weten.